گیاهی مقاوم و سودمند با آینده ای نامعلوم
به گزارش گل سپید دشت های سرسبزی از علفزارهای دریایی در اطراف جزایر بالئاری مدیترانه از قوی ترین سیستم های دفاع طبیعی در مقابل تغییرات اقلیمی بهره مند هستند.
به گزارش گل سپید به نقل از ایسنا، یک هکتار از این گیاهان ظریف و کهن، سالانه ۱۵ برابر همین مساحت زمین در جنگل های آمازون، دی اکسید کربن جذب می کند.
اما این گنجینه جهانی معروف به "پوسیدونیا" حالا به دلایلی چون صنعت توریسم، توسعه و تغییر اقلیم زیر فشار شدیدی قرار دارد.
علفزارهای پوسیدونیا در سرتاسر مدیترانه یافت می شوند اما فاصله میان دو منطقه به نامهای مایورکا و فورمِنتِرا بخصوص از این نظر غنی هستند، به صورتی که دو دهه پیش در لیست میراث جهانی یونسکو جای گرفتند.
این ناحیه به وسعت ۵۵ هزار هکتار نقش مهمی در جذب دی اکسید کربن بازی می کند، به پیشگیری از فرسایش ساحلی کمک کرده و همینطور محیط مناسبی برای تخم ریزی ماهی هاست.
پروفسور کارلوس دوآرته در این مطالعه اظهار داشت: این علفزارها در جذب کربن شاهکارند.
او به تازگی نخستین ارزیابی علمی در جهان از ارزش زیست محیطی این محوطه های دریایی که در لیست میراث جهانی یونسکو قرار دارند را منتشر نموده است.
بنابر این مطالعات، پوسیدونیا بعنوان تله ای فشرده از رسوبات عمل می کند و کربن را به دام می اندازد. همینطور در مقابل تحلیل میکروبی خیلی مقاوم است، برای همین کربن جذب شده برای ده ها تا هزاران سال دست نخورده در آنجا می ماند.
این گیاهان بسته به دمای آب از راه گل دادن یا با کِلون کردن (همسانه سازی) تکثیر می شوند و این قابلیت سبب می شود برای مدت های دراز زیست کنند.
پروفسور دوآرته می گوید: این یک گیاه فوق العاده است نه فقط از نظر جذب کربن، بلکه همینطور به این علت که یکی از بادوام ترین ارگانیسم ها از نظر طول عمر در سیاره ماست.
وی اظهار داشت: در ناحیه حفاظت شده آیبیزا ما یک کلون را ثبت کردیم که تخمین می زنیم دانه ای که سبب پیدایش آن شده ۲۰۰ هزار سال قبل در بستر دریا رها شده و جوانه زده است.
دکتر نوریا ماربا از موسسه مطالعات پیشرفته مدیترانه در مایورکا می گوید: یک کلون به شکلی ابدی است. اگر خسارتی ندیده باشد می تواند برای همیشه زندگی کند - شاید نه برای همیشه اما برای مدتی عجیب طولانی.
اما باوجود توانایی پوسیدونیا به منظور زندگی برای مدتی حدودا نامحدود، چالش های عصر مدرن بیشتر از پیش برای آن خطرناک می باشد.
این فرش زنده سبز که در زیر دریای بالئاری پهن شده با تهدید مستمر قایق هایی روبروست که با انداختن لنگر این علفزارها را مخدوش می کنند.
یک مطالعه نشان داد که در فاصله ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ دشت های دریایی پوسیدونیا در فورمنترا به علت لنگر انداختن ۴۴ درصد نابود شده است.
این گیاه خیلی آهسته رشد می کند و هزار سال طول می کشد تا خسارت ناشی از لنگر فقط یک قایق تفریحی که در یک روز بوجود آمده جبران شود.
تهدید دیگر ناشی از وجود مغذی هایی است که با فاضلاب رها شده از مراکز تصفیه آب این جزایر وارد دریا می شود.
اما بزرگترین تهدید ضد آنها ناشی از تغییر اقلیم است.
دکتر ماربا می گوید: سقف مناسب دما برای پوسیدونیا ۲۸ درجه سانتیگراد است. فکر می کنم از سال ۲۰۰۰ به این طرف در نیمی از طول تابستان دمای آب جزایر بالئاری از این بیشتر بوده است.
وی تصریح کرد: این دما سبب نابودی گسترده علفزارها نمی گردد اما برای رشد این گیاهان مضر است.
پس برای حفاظت از این علفزارهای فوق العاده قدرتمند دریایی چه میتوان کرد؟
در سالهای اخیر اقدام دولت ها برای کمک به حفاظت از پوسیدونیا در بالئاری تشدید شده و آگاهی عمومی نسبت به اهمیت آنها درحال افزایش است.
به گزارش بی بی سی، با این وجود دکتر ماربا می گوید که وقت و سرعت گرمایش، دو چالش مهم در این خصوص هستند.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب